THE HEART ASKS PLEASURE FIRST - THE PIANO

PRAGA

Zortzi hilabete jada taxi hartatik jeitsi eta aireportuan barneratu nintzala agur esaten magikoa omen zen hiri hartatik. Zortzi hilabete arantza kendu ezinik, bazen beraz, berpizteko unea, zahartasunetik ikasiz, gazte, bizi, sentitzeko unea; eta hantxe nengoen, berriz ere taxi batean, baina oraingo honetan aireportutik aldetzen, hiri magikoari kaixo esanez.

Ilargiak ongi etorria eman zidan, eta hari esker ezagutu ahal izan nuen alde zaharreko plaza nagusia, Staromestske Namesti, eta baita Carlos IV.aren zubi ikusgarri eta famatua. Ilargiari esker diot, Bilbo eta Düsseldorf-eko garagardoengatik izan balitz ohean geldituko nintzatekeen eta Txekiar Errepublikako hiriburara heldu nintzanean, Tyn Hosteleko koltxoia eta almohadaren erosotasuna frogatu besterik ez nukeen egingo, baina ilargiaz eta bihozkada batez bultzatuta hiriaren bihotza sentitu ahal izan nuen.

Hurrengo egunetan ezagutu ahal izan nituen hiriko gainontzeko auzoak ere, ezberdinak izan arren denak magikotasun, edertasun zisku batez ikututa. Baina agian ederrenetatik ederrena, ibaiaren mendebaldera gelditzen zen Mala Strana izan zen. Bertan Katedral nagusia eta Pragako gaztelua. Bertan ere, Nobleen etxe ikusgarriak hornitzen zituzten lorategi harrigarriak, Tenpluak, Eiffel dorrea baino altuago dagoen Eifel dorrea, zeinetatik Praga osoa bistaratzeko aukera daukazun. Eta hantxe ere, usain erromantiko erraldoi bat, norberarekin zoazenean itotzeko aukera eskaintzen zuena. Hori dela eta, hoberena funikularra hartzea izan zen zonalde modernoan barneratzeko eta neure buruari esateko, auzo txikira, bihotzak maizterren bat duenean bueltatuko naizela 

Nove Mesto-n aurreko urtean London edo Stockholm-en galduz, ni aurkitzeko izan nuen sentsazio haiek berreskuratu nituen. Auzo hau, aipatutako beste bi hiriak bezain kosmopolita izan ez arren, badu hiri handien kutsu berezi hori, zeinetan, bakarrik joanda ere inoiz ez zauden bakarrik. Argiak, etorbide nahiko zabal eta luzeak, garagardotegi tradizionak neoizko zulo zabaletaz nahastuak, beraiengana erakarri nahi zaituzten bizitza txarreko gizon zein emakumeak eta historikoki, hiriaren une garrantzitsuenetan, jende gehien bildu duen Wenceslao plaza ikaragarria.

Iparraldean, Judutarren getoa izandakoarekin topatzeko aukera dago. Ederra ez den hiriko zonalde bakarra, baina bere xarma duena hala ere. Derrigorrezko bisitaldia ezagutu ahal izateko gizakiok zer egiteko gai garen eta batez ere, zer ez dugun egin behar jakiteko. Sinagogak non nahi, Kafka-ren buru handiz egindako bururik gabeko estatua eta batez ere galdu ezin den eta nik galdu nuen judutarren kanpo santua. 

Baina, nire egoeran, Pragan nonbaiten berezi sentitu banintzen, hori Stare Mesto-n izan zen. Bertan, jakina, erloju astronomikoa ikusi ahal izan nuen, Tyn eliza, eroritako udaletxea, bertako produktuak eskeintzen zituzten postu xarmangarriak, hiriaren aintzineko sarrera izan zen bolboraren dorrea, baina baita, sua norberan iskutatuta dagoela aurkitzeko tokiak eta batez ere, begiak txikituz ni neu haundi ikusteko aukera ematen zuten garagardotegi tradizional eta bereziak.

Eta heldu zen Argentina eta Arrasateko azentuaz eta piano baten soinuaz kasu honetan, hiriaz beste behin ere agurtzeko garaia, taxian berriz ere Pragatik aldendu eta bertako aireportura gerturatzeko unea, baina kasu honetan jadanik, arantza bat izan gabe bihotzean, hauxe hutsik izanda erabat.

CORRER NO ES SOLO CORRER

LA DERIVA

"...He escuchado el ritmo de los feriantes poniendo precio a mi agonía,
...Me adentré en el bosque y no encontré al vigía,

habrá que inventarse una guarida,

no quiero timón en la deriva.

Cada cual que tome sus medidas.

Habrá que inventarse una salida,

Que el destino no nos tome las medidas,

hay esperanza en la deriva..."

DONOSTIAKO BINAKA AEK LASTERKETA

Argi zegoen lasterketa ezberdina zela. Beti egin izan dut korri ni helmuga bezala izanda: nire limiteak ezagutzeko, erronka berriak ezagutzeko, ni neu ezagutzeko... baina apirileko lehen igande hartan lehendabizikoz helburua, helmuga, ez zegoen nire baitan, baizik eta lasterketako nire bikotekidearengan. Hura gustora sentituz gero, ni ere hala sentituko nintzake, Irrifarra, poztasuna zan berriz ere helburu, baina ez nirea ordea. Nirea bere irriaren ondorioa, islada besterik ez zen izango.

Ematen duenez helburua lortu zen, helmugan eskuratutako argazkian horrela ematen du behintzat. Esperientzia polita, garai batean, hemen idatzi ez, baina planteatu nuen amets horietako bat ere "ametsaived". Edo ez... agian ez... ez dakit. 

Edozein lasterketaren aurretik musika jartzea gustatzen zait, motibagarria dena edo uneko musika, momentu horretan barruan daramadana. Aste horretan, "Vetusta-k"diskoa atera berri zuenez, ezin zen beste bat izan... Egia da ere blog honetan egiten ditudan sarrerei musika jartzea gustatzen zaidala, edo hobe esanda, letra melodikoa, nire barneko zarata hori... Dena dala, ez dakit oso ongi abestia sentimenduak ederki adierazten dituen honetan ere, edo abestia da momentua egi bihurtzen duena... ez dakit...

Hainbeste eten puntu, hainbeste "ez dakit"... agerian uzten dute hau ez dela blog honetako nire sarrerarik hoberena, agian horregatik hain ongi datorkio testu honi "La Deriva" kanta. Irrifarrak bai, abesti ederra ere bai, ilusioak, badago deriban esperantza, baina patuak ez, norberak har ditzala bere neurriak eta jakin ere irtenbide bat bilatu behar dela... 

Ni badaezpada Pragara noa...

OCHO APELLIDOS VASCOS