Eguzkia lehiotik sartzen siesta garaian, poliki-poliki nire begiak ixten doaz, begi aurreko ikuspegia lausotzen dihoa dena beltz bihurtu arte, inoiz gogoratuko ez ditudan ametsei paso emanez. Zer pasako ote zen nire baitatik hamar minututxo horietan?
Llega el despertar y al mirar por la ventana el sol se ha escondido detrás de unos negros nubarrones que amenazan lluvia. Dicho y hecho, comienza a llover, las nubes se apoderan de uno y con ellas cristales que se dejan caer hasta contactar con mi piel uniendose así a mi propio vidrio.
Hegal egiten saiatzen naiz, behin eta berriro saiatu ere, lainoak eskuekin ikutzen haien atzean eguzkia jarraitzen ote duen jakitearren, baina ezin. Eta gauean? gauean Ilargia hodeien atzetik egongo al da?
Hoy tampoco lo sabré, un día más o quizá uno menos, o quizá... quizá una vida...
You could be happy and y won´t know.
No hay comentarios:
Publicar un comentario