2014/01/25

SI TÚ ME DICES VEN LO DEJO TODO... PERO DIME VEN

"...Cuando llevas años aceptando que tu vida es lo que te pasa y no lo que originas... Pues, lamentablemente, te acabas acostumbrando."


"Y es que hay veces  que una pareja arrastra tanto que ni el amor es suficiente..."
"Demostrar emociones que no sientes es algo rentable en este mundo."
"... si el recuerdo es diferente, uno lo acaba siendo también, porque ahí están tus raíces y si tus raices cambian, también cambiará tu tronco..."
"Si te pierdes de pequeño, no te perderás de mayor."
"Estar vivo es... dar vida."
"Aprender a caer antes que a caminar."
"A veces en la vida (...) la dificultad de la pendiente te hace olvidar que no paras de progresar y subir."
"Perder puede ser gozoso, pues te hace entender mejor el valor de ganar. Además, con el tiempo, las pérdidas siempre se acaban convirtiendo en ganancias."
"...Y cuando alguna vez estés perdido y no tengas rumbo, juega al 'que haría otro si estuviera en mí' (...)
- ¿Qué haría alguien si estuviera en mí?- repetí (...).
- Sí, exacto. Encuentra otra persona con la que compartas energía y preguntale què haría en tu vida si estuviera en ella dos días.¿Qué cosas cambiarías de ella? ¿Cómo se cortaría el pelo? ¿Qué comería? ¿Qué actividades realizaría?... En definitiva, cómo viviría tu vida si fuera temporal su presencia en ella?
- Y funciona...?
- Claro que sí...-Sonrió-. Yo he jugado a ello infinitas veces y siempre me ha dado impulso para seguir.
Pero para practicarlo has de encontrar a otra persona con la que jugar, y eso a veces no es fàcil.
Esa persona debe de ser especial y tiene que saber mirarte desde fuera, para poder darte otra perspectiva de tu vida cuando estés perdido..."
"La gente tan sólo rompe a reír o a llorar, y que vale la pena hacerse añicos por esos dos sentimientos."
"... la importancia de ser diferente en este mundo. Poca es la gente que no claudica a vivir de forma mediocre."
"...para cambiar la vida de otra persona debes entrar un poco más en ella."
"... querer es siempre más valioso que que te quieran. Querer mueve y detiene mundos. Que te quieran si tú no quieres, te acaba aletargando."
"... has de confiar en ti, no en lo que crees que te gusta a ti... La senda no la marca lo que te gusta a ti, sino que la marcas tú..."
Si tú me dices ven lo dejo todo... pero dime ven
Una novela de Albert Espinosa

BROWNIE

OSAGAIAK
220 gr gurin (gatzik gabekoa).
120 gr txokolate beltza edo fondant (hau da sekretu bakarra, trufak egiteko txokolate beltza erabiltzea,ez esnedun txokolate arrunta).
4 arrautza
170 gr azukre (azukre hautsa bada hobe)
80 gr irin (gozogintzarako irina ahal bada)
Kafe koilarakada bat legami hauts.
Gatz pittin bat.
100 gr intxaur, hur, almendra edo pistatxo; nahi dena.

PRESTAKETA
Gurina su baxuan ipini urtzen eta txokolatea zatitu. Gurina urtzen hasitakoan txokolatea gehitu eta biak urtu arte eduki sutan. Ondo nahastu biak.
Arrautzak gehitu banaka banaka-banaka orea ondo irabiatuz.
Azukrea gehitu pixkanaka dena ondo nahastuz (eskuz edo irabiagailuz).
Ontzi batean irina, legamia eta gatz pittin bat nahastuko ditugu eta nahasketa hau pixkanaka gehituko diogu aurretik prest dugun oreari.
Labea piztu 180ºtan eta 10 minutuz utzi berotzen, orea sartu baino hamar minutu lehenago piztuta eduki beharko dugu.
Intxaurrak, hurrak, almendrak edo pistatxoak gaineratuko dizkiogu oreari nahi izanez gero eta dena ondo irabiatu ondoren moldera isuriko dugu.
Molde karratua erabiliko dugu brownie pastel hau egiteko, izan ere gero lauki txikitan zatituko dugu. Moldea gurinez igurtzi pastela ez itsasteko (ez irineztatu, bestela txuri geldituko da).
Labean erdi parean sartuko dugu (inoiz ez oso goian) ez baxuegi ez altuegi eta labeko atea ireki gabe bertan edukiko dugu hogei bat minutuz.
Beste 10 minutu utzi labea itzalita dagoela eta gero kanpora atera. Pastel hau ez da asko harrotzen den horietakoa eta orratz batekin zulatuta orea heze egongo da, horrela behar du.
Hozten utzi ondoren (lau ordu inguru) moldetik atera eta zatitu egingo dugu. Nahi izanez gero intxaurrak/gerezi gozoak/marrubi zatituak jar daitezke gainean apaingarri modura edo besterik gabe Nutella edo Nocilla eman gainetik.
On egin!

2014/01/21

LOS DIEZ SECRETOS DE LA ABUNDANTE FELICIDAD

"¿Sabes que la media de vida son 76 años? Es decir, ¡solamente 3.952 semanas! Y de ellas 1.317 las pasamos durmiendo, con lo cual de vida tan sólo 2.635 semanas, o lo que es lo mismo, 63.240 horas."
"Nunca podrás ver una puesta de sol si estás mirando hacia el Este..."
"La felicidad no se encuentra, ¡se crea!"
"Uno es todo lo feliz que previamente él mismo se ha propuesto serlo."
"En lugar de preguntar: "¿Por qué me tiene que pasar esto a mí?", puede uno preguntarse: ¿Qué puedo aprender o como puedo beneficiarme con esta experiencia?"
"El secreto de la infelicidad es tener el tiempo suficiente para pensar sobre si uno es o no es feliz".
"Piensa que este día no volverá a amanecer jamás."
"Las decisiones de hoy son las realidades de mañana."
"...Piense en algún momento pasado en el que realmente se sintiera feliz (...) Piense en esa escena todo lo claramente que pueda (...) trate de revivirla. ¿Qué decía usted? ¿Qué hacía? ¿Cómo respiraba? (...) El joven reprodujo mentalmente la escena, luego de repente sintió que el Sr. Greenway le tocaba el hombro derecho. 
- Ahora recuerdela de nuevo (...) El joven visualizó de nuevo aquella experiencia pasada. El Sr. Greenway le tocó de nuevo el hombro (...) El mismo proceso se repitió siete veces (...)
- Simplemente hemos creado un ancla "feliz" (...) el Sr. Greenway le tocó el hombro (...) y para sorpresa del joven, sin ningún motivo ni razón aparente, se sintió repentinamente feliz."
"Mi vida ha estado llena de terribles desgracias... la mayoría de las cuales nunca ocurrieron."
"El hombre es como el cree que es."
"Para criticar no es necesario tener talento, ni inteligencia, ni carácter."
"La felicidad no se alcanza a través de la autocomplacencia, sino mediante fidelidad a un propósito que valga la pena."
"Si tuviera que vivir mi vida otra vez, intentaría cometer más errores."
"... A Paul su hermano mayor le había regalado un coche nuevo (...) lo llevo a la facultad para enseñarlo (...) "¿Que os parece?", preguntó Paul (...) "Fantástico" (...) el niño se mostró anonadado, "¿tu hermano te lo ha regalado?", preguntó. "¡Oh! ¡Cómo me gustaría..." Paul sabía lo que iba a decir: "Cómo me gustaría tener un hermano así." Pero lo que dijo fue (...): "¡Cómo me gustaría poder yo ser un hermano como el tuyo!"
"Todo lo que hay que hacer para traer felicidad a nuestras vidas es darla a otros."
"La calidad de nuestras vidas es la calidad de nuestras relaciones."
Adam J. Jackson

2014/01/19

DOWN, SENTIMENDU BAT, UP

Lehiotik barneratuz eguzki izpiak argitzen nauten arren, gertuko desioak begibistatik ihes egiten hasten dira. Ur-jauzi baten beste aldean balira moduan, nahiak lausotzen doaz.
Harea eskuen artetik eroriko balitz bezala, kontrolatu ezinezko erorketa eraginez eta oso ongi jakin gabe zergatik, hondarrezko gaztelutxoa berreraikitzen hasten delarik.
Atzera botatako begiradek oroimenak dakarkite haiekin, eta honekin batera eserleku kulunkarian jarrita ikusiko ote diren etorkizuneko gogoak.

2014/01/17

THE BOOK THIEF SOUNDTRACK SUITE

"..."

SAFE AND SOUND

 "I could lift you up
I could show you what you want to see
and take you where you want to be
You could be my luck..."

SUDURRA IKUTZEA AMETSA DENEAN

Eta irrifar handi eta eder batez azaldu zen, gertutasuna oparituz, hitz jarioa banderatzat hartuta eta estilo propioz betetako txano batez apainduta. Horrela, konpainia onean, pasa izan ziren seguraski bizitzako 45 minutu motzenak izan zirenak.  

Ekialdeko zaporez lagunduta ekia erakutsi zidan, ilargia, berriz ere ilargia, gainean izanda. Elastiko ugarien kolore txuri eta urdinak beti izan badute garrantzia niretzat, une horretan bigarren plano batera pasa izan ziren eta seguraski haientzat ere ehungarren edo milagarren batera ere pasa nintzen ni, ez baitzidaten aukera eman besarkada batez golen bat ospatzeko.

Hipster, Indie edo besterik gabe, estilo propioz egindako bizikleta hartu (txirrinda izan behar zuen ba...) eta Irlandako haizeak arnastea idea egokia izan zitekeen garagardo on pare baten laguntzaz (garagardoa izan behar zuen ba...). Irriak, hitzak, historiak, begiradak, sentsazioak... Irriak. Irria.

Agur edo hobe esanda gero arte bat heldu zen, lo egiteko, betiko moduan ez atsedena hartzeko baizik eta amesteko, eta horrela ametsak ere heldu ziren herbereetara eramanda edo poztasunaren itxoite gelara zuzenean. Auskalo nora, baina amets eginez azken finean. Eta amets horietako baten barruan aurkitu nintzen barneratuta, hutsik zegoen zine areto baten barruan. Hutsik eta era berean hain beteta, pelikularen protagonismo osoa irrifar handi eta eder bati eskeiniz. 

Desirak, azken finean, atzoko utopiak, gaur egungo errealitateak izaten berriz ere, eta auskalo une honetakoak ere egi bihurtuko ote diren etorkizuean... hala bada, aitzaki ederra izango dut sudurra nik ere goxo-goxo ikutzeko.

PORRU PASTELA

OSAGAIAK
Porruak
Esnea
Esnegaina
Irina
Arrautza
Gurina
Hostorea
Gatza
Perrexila

PRESTAKETA
Hasteko garbitu porruak eta ebaki Juliana eran, fin-fin. Egosi eta gero gorde itzazu.
Bestetik, besamela egin behar da (irina-gurina-esnea) eta gero nahasi aurretik egositako porruekin. Forratu molde bat hostorez eta labean sartu hau gogortu egin dadin. Semi egina dagoenean bete besamel eta porru nahasketaz. Gainetik beste hostore bat jar daiteke.
Gero, sartu labean 180º tan eta egosi 20 bat minututan.

2014/01/16

LOS DÍAS RAROS



"Ábrelo, ábrelo despacio.
Di qué ves, dime qué ves... si hay algo.
Un manantial breve y fugaz entre las manos.
Toca afinar, definir de un trazo...
sintonizar, reagrupar pedazos... 
en mi colección de medallas y de arañazos.
Ya está aquí
¿Quién lo vio bailar como una lazo en un ventilador?
¿Quién iba a decir que sin carbón no hay reyes magos?"

SIN CARBÓN NO HAY REYES MAGOS... NI OLENTZERO... Y AHORA TAMPOCO PAPÁ NOEL

Y algo hizo bien aquel extraño elemento ese año. Lo cierto es que nunca le habían tratado mal, todo lo contrario, excepción hecha del famoso gordo, ya no, cabrón seminventado por la Coca-Cola que jamás se había dignado siquiera a dejarle en el felpudo una pequeña chocolatina. El resto le habían mimado año tras año incluso por encima de sus merecimientos.

Cierto es que él tampoco había dado de lado a sus sueños y siempre los había mimado para que se acordaran de aquel raro individuo que una vez fue especial y quizá lo siga siendo. Cada año buscaba como hacer un deseo sonrisa, un gesto ilusión, un objeto sentimiento, y seguramente por ello con él hacían lo propio, menos el lapón, ya no, de los cojones.

Pues bien, aquellas navidades tuvo la suerte de que los de siempre y también el viejo, ya no, tacaño, le concediesen un paseo Supersubmarino rodeado de mujeres con las que compartir un café Nespresso gustosamente sin gusto, ataviado con un gorro de lana que quiso llegar y no lo hizo a su cabeza, pero sí a su corazón. 

Incluso le abrieron las puertas para recorrer Los ríos de Alice en una nueva bicicleta de viejos sentimientos a los que atarse con un arnés de por vida, por muy perro que parezca, allá, lejos, por Cuba, o acá, cerca, por las vías verdes de Euskal Herria, donde conocer quién sabe si un amor lesbiano o incluso los díez secretos de la abundante felicidad, comiendo esta vez sí, una chocolatina.

Mila esker!

SAN SILVESTRE SPORTMUNDI - HONDARRIBIA

Cuando corres a menudo lo haces siguiendo la estela de otra u otras personas, si lo haces sobre nieve o en la arena terminas por pisar huellas que otros dejaron, si nadas conviene seguir la estela marcada por aquel que te precede, si te decides a pedalear un día aceptas que "chupar" rueda puede resultar lo más cómodo... Quizá por ello comencé a hincar codos en Rente, continúe en Amara y seguí en Ibaeta; muy posiblemente por ello, entre otras cosas, hoy ejerzo de mal o buen ejemplo pero una serie de mounstruitos aspirantes a personas integradas en la sociedad... 

En definitiva, que a veces necesitas que te abran puertas, te aconsejen, te hagan ver la luz o simplemente que uno necesita espejos donde mirarse y no verse reflejado, o sí. Lo que es seguro es que a pesar de una neumonía de caballo, o mejor dicho gracias a ella, me encontraba de nuevo despidiéndome del año, bajo un arco de salida, bajo una meta de llegada... o tal vez de salida una vez más.

Recuerdo mi otra SanSil. Aquella fue una carrera profunda, demasiado, muy mía, muy de sentir, de pasar por cada uno de aquellos momentos que marcaron aquel año del que me despedía. Esta vez no. Esta vez, ha resultado ser un paseo por el exterior, por percibir y sentir aquello que me rodeaba, lo que suponía estar trotando allí, en Hondarribi, en ese precioso lugar junto al mar, junto al Bidasoa que mi vio nadar "por primera vez", bajo Peñas y Jaizkibel que tanto han aportado a mí rodar, rozando la playa que me vio nacer en esto del triatlón, "escalando" esa calle mayor que supo verme resurgir en una media marathon y por su puesto ese par de sonrisas de bichillos que aportan carburante a este corazón.

33 minutos y 28 segundos para ese carrera en la que me hice mujer y debí de madurar lo suyo, pues veterana acabé....