2011/12/30

MÁS DE 100 MENTIRAS


» "Lo bueno de los años es que curan heridas, lo malo de los besos es que crean adición ".
» "No hay nostalgia peor que añorar lo que nunca jamás sucedió ".
» "Tanto la quería,que tardé en aprender a olvidarla, diecinueve días y quinientas noches".
» "Lo peor del amor es cuando pasa, cuando al punto final de los finales no le quedan dos puntos suspensivos…".
» "Que los que matan se mueran de miedo ".
» "Más de cien palabras, más de cien motivos para no cortarse de un tajo las venas ".
» "Y morirme contigo si te matas, y matarme contigo si te mueres, porque el amor cuando no muere mata, porque amores que matan nunca mueren".
» "Hasta las suelas de mis zapatos te echan de menos".
» "Lo nuestro duró, lo que dura dos peces de hielo en un whisky".
» "Con ella descubrí que hay amores eternos que duran lo que dura un corto invierno".
» "Los besos que perdi por no saber decir "te necesito"".» "Amor se llama el juego en el que un par de ciegos juegan a hacerse daño".
» "Que el maquillaje no apague tu risa".
» "Que el corazón no se pase de moda, que los otoños te doren la piel, que cada noche sea noche de bodas, que no se ponga la luna de miel".

Joaquín Sabina

2011/12/28

CORDERO

INGREDIENTES
  • Cordero troceado.
  • 4 o 5 ajos.
  • Patatas
  • Limón
  • Agua
  • 2 hojas de laurel
  • Vino blanco
  • Sal, perejil
ELABORACIÓN
Precalentar el horno a 200º o 220ª con calor de momento por abajo nada mas.
Poner un poco de sal en el fondo de la cazuela para que no se pegue la carne.
Cortar las patatas a gajos gordos, salpimentarlas. Untar la carne con aceite virgen extra y poner en la cazuela junto a las patatas.
Ahora con cuidado añadirle un vaso de vino blanco y un vaso de agua.
Cortar los ajos a rebanaditas, esparcir por encima de la carne y las patatas, rociar con el zumo de limón y añadir 2 hojas de laurel.
Hornear unos 40 minutos cuando pase ese tiempo dar la vuelta a la carne y añadirle entonces el perejil troceado y poner entonces el calor del horno por arriba y abajo, si ves que no queda nada de caldo añadirle un poco para que no se seque demasiado. No ha de quedar con caldo, pero reseco tampoco.
También se puede utilizar el truco de poner una cazuelita pequeña con agua y romero en la base del horno así no se resecará demasiado.

IMPORTANTE

Acompañar el cordero con una ensaladita de lechuga y abundante cebolla.

2011/12/24

ESNATU NAIZ

"Maite zaitut esatea, ezpainak ireki gabe...
Esnatu naiz
Konturatu naiz
Esnatu naiz
Zoriontsu naiz..."

CADA AMANECER

Es bonito levantarse un día y ver que el Olentzero, los Reyes, Papa Noel, el Ratoncito Pérez... que más da, nos han dejado un regalo bajo el árbol, dentro del zapato, bajo la almohada... Ese acto de repartir alegría y felicidad es un gesto lleno de sentimiento que puede hacer que un día sea especial.
Siempre recuerdo la noche de reyes como ese momento mágico del año en el que dormir con nervios y unas ganas tremendas de despertar gracias a uno de esos alaridos típicos de mi hermana el día 6 de enero bien tempranito. Ilusión desbordada igual de intensa a los 25 que a los 5. Siempre creeré en ellos. En Melchor, Gaspar y Baltasar y sobre todo en Olentzero, esa imagen en forma de "tío" Homeriano, borrachuzo, comilón, suciote y bonachón siempre estará ahí, aquí, dentro. Y por eso cada nochebuena, cada 6 de enero, estará ahí, aquí, fuera.
Son geniales las nochebuenas, es precioso el día de reyes pero hoy me apaetece sentir que todos y cada uno de nuestros días lo pueden ser, incluso esos más tristoncillos que nos hacen valorar más intensamente los alegres; cualquier día gracias a un bonito gesto al despertar, al amanecer, puede resultar especial sin tener que esperar a que un viejo y sucio carbonero de ojos rojos se presente en casa de madrugada. Abrir los ojos y ver un amanecer, el gesto consciente de esa persona, el inconsciente gesto de la misma, esa importantísima primera palabra del día, la mirada complice, ese escrito inesperado, ese otro deseado, la carita soñada, esa sonrisa perfecta, ese "muxu" sentido...
Cada amanecer podemos encontrar un regalo, vale la pena apreciarlo, es importante sentirlo.

2011/12/21

¡¡¡LIBERTAD PARA LAS DOS!!!

Gaur sekretutxo bat desegiteko gogoekin esnatu naiz, nire zoriontasuna handitzeko konpartitu nahi dut hasiera batean igande txepeltxo bat ematen duena, nola bihurtu igande irrifartsu eta pozgarri bat hurrengo dekalogo honekin:

1.- Ez afeitatu eta ez dutxatu.
2.- Irakurri dozena erdi egunkari interneten, Twitteatu, Blogeatu, kanporatu zoriontasuna idazmenaren bidez eta barneratu zoriontasuna bertara doan bidai batean irakurmenaren bidez.
3.- Maite duzun pertsona horren "egun on" bat jaso.
4.- Jantzi elegante gimnasioko fashionena izateko, bertan izerdia bota eta bitartean erronka berriekin amestuz.
5.- Dutxatu, orain bai, eta "perro-flauta" baten moduan jantzi herriko ziztrinena izateko.
6.- Bapo gosaldu txokolateakin, laranja zuku bikoitz batekin eta batez ere urre likidoz edertutako tostada pare batekin.
7.- Berezia izan daitekeen, egunero ez daukazun, ikuskizun batetaz gozatu, feria bat, liburu azokatxoa edo txerri egun bat adibidez, zoriontasuna jasoz eta batez ere emanez.
8.- Lerdea botatzeko siesta batetaz gozatu.
9.- Errealaren partiduaren zain egon gero gozatzeko.
10.- Maite duzun horren "gabon" on eta goxo bat jaso.





2011/12/17

AL AMANECER SEGUIR SOÑANDO



"Para comer bien, hambre y buenos alimentos..."
"La energía de desear es la que mueve el mundo"
"Para desear primero hay que soñar y después hay que atreverse"
"El deseo nunca acaba"
"Al amanecer seguir soñanado y atreverse a transformar"

2011/12/12

PARADISE


"When she was just a girl
She expected the world
But it flew away from her reach

Every tear a waterfall
In the night, the stormy night
She'd close her eyes
In the night, the stormy night
Away she'd fly
'I know the sun will set to rise'
This could be para-para-paradise"
Para- para- paradise

...BAJO MIS PIES

¿Quién no ha soñado con el paraiso alguna vez? Quizá tantos como aquellos que lo han visto lejano, utópico una vez más; eso sí, bastantes más que los que han terminado por huir de su ilusión creyendo sentir que ese mundo estaba fuera de su alcance.

Hoy hablo de ti, y sin duda, tú también has tenido ahí, ante tus ojos, esa visión, el paraiso a escasos centímetros de tus dedos al alargar tu mano y sin duda tú también lo has sentido tan lejano incluso en la cercanía efímera y por supuesto en la lejanía real que marca el horizonte. Lo hemos rozado a veces estando juntos, hemos sabido del valor, ya no de un segundo, ni siquiera de una centésima, sino de una milésima... a tan sólo una milésima de un pequeño y por tanto gran paraiso, y a la vez y estando juntos también, nos hemos sentido tan ansiosos por llegar a ese otro mundo ideal que hemos terminado por perder el rumbo, alejarnos del horizonte hasta perderlo y sentirnos en las antípodas de la gloria.

No puedes negarme que más de una y más de dos veces has pensado que el mundo ha sido injusto contigo y no seré yo quien te lleve la contraria, pero hoy cabe hacerse esta pregunta: ¿No tendría que ser el mundo muy grande y extremandamente generoso para darte todo lo que te mereces? La respuesta en afirmativo es más que una opinión una realidad.

De todos modos, hoy si escribo no es para, decirte lo que pudiste ser, ni siquiera lo que quizá seas o mereces ser, sino para que sepas lo que eres, esa parte de lo que soy. Porque yo también soñé con el paraiso de pequeño y porque tú me diste no uno, sino varios de esos pequeños grandes "paraisitos", porque me has dado mucho que sabes y mucho que ni siquiera eres capaz de imaginar, porque por ti me he sentido y por tanto he sido doce veces campeón de España, veintinueve veces subcampeón, diez veces tercero, dos veces subcampeón de Euskal Herria, otra vez subcampeón de Gipuzkoa... y además, porque me has hecho feliz, me has permitido crecer, sentir, vivir, alcanzar sueños que ni siquiera llegué a soñar. Porque mientras yo era tu entrenador de natación, tú has sido quizá sin saberlo mi entrenadora en la escuela de vivir; porque mientras yo creía que eras mi pupila tú estabas siendo una de las niñas de mis ojos con las que poder ver el paraiso bajo mis pies.

EL BURRO

2011/12/10

CROQUETAS DE HONGOS

Ingredientes: para unas 20 croquetas
100 Gr. de Mantequilla
30 Gr.de puerro
20 Gr. de cebolla.
100 Gr. de Boletus Edulis
100 Gr. de Harina
1 Litro Leche
50 Gr. Queso parmesano recien rallado
Pan rallado, para rebozar las croquetas
3 Huevos
Sal y pimienta
Aceite de Oliva Virgen extra
Preparación:
Fundir la mantequilla en una sartén profunda pero de base ancha NO tipo Wok. Añadir la verdura, hasta que esté tierna, añadir el boletus muy picado, rehogar poco tiempo, para que no empiece a salarse. Añadir la harina y rehogar. Añadir la leche, salpimentarla y aderezarla con la Nuez y el Queso. La masa de las croquetas debe trabajarse a fuego medio hasta que se separe completamente de las paredes y parezca una sola croqueta.
Enfriar con un paño o papel film pegado a la masa encima para que no cree costra. Una vez enfriada, hacer pequeñas croquetas y darles forma cuadrada (el tamaño ideal es que sea de un solo bocado y pequeño). Rebozar por harina, huevo y pan rallado y freir en abundante aceite a fuego vivo durante muy poco tiempo. Al sacar dejar reposar en papel secante al menos 2 min. para que absorba el exceso de aceite.

DEPRIMIDO SINGULAR


"Todo es mucho para el "raro".
Todo pasa más despacio
Esperando a que me vuelvas a hablar..."

ARRAROAREN ISILTASUN ARRAROA

Egunak pasatzen diren heinean gero eta arraroago sentitzen naz... lehen berexia nintzan, xelebrea, baina denbora batetik hona gero eta arraroago naizela iruditzen zait. Sinonimoak direla esango luke baten batek baina nik beste esanahi baikorragoa ikusten diet xelebre eta berexi hitzei arraro hitzak ez duena.

Bi egun besterik ez dira pasa bueltarik gabeko zoriontasunerako bidaia egiten hasi nintzenetik eta batzutan ataskatuta egongo banintz bezala ikusten dut neure burua. Dena mantsoago doala uste dut bere hitzak, gure hitzak falta bazaizkigu. Miota aldera oso azkar dihoan arren oso mantso, ia geldirik doala ematen duen kotxe batean joatea bezala da zenbait momentutan; eta barruan isiltasuna besterik ez da entzuten... ez ohiko isiltasuna berarekin egonda...

Hala ere, garrantzitsuena ikusteko gai izan behar naiz, izan behar gara, kotxea aurrera doala, uste duguna baino azkarrago, eta zoriontasuna gero eta gertuago dago, batzutan parez pare dagoen eguzkia ikusten uzten ez digun arren, hor dago... zergatik ez... hemen dago. Bidea egitea ere bada zoriontasuna.

Berexia, xelebrea izan nahi duen arraro batek esana...

2011/12/08

MAKULUAK



"...Orain banabil,
orain badakit,
orain sendatuta nago..
Banabil."

ZORIONAK ANDONI

Hoy me siento más mayor que nunca y es que, incluso sin pararme a pensar, lo soy.

Primera "entrada" en la treintena... y como suena... Siempre he sido el hermano menor, el "txiki" de la kuadrilla, el "pequeñín" de la casa hasta que llegaron los dos "grandes" de la misma, el de "diciembre" de la clase, el "novato" del equipo... Diría que jamás me había sentido mayor y diría que aún no me he sentido nunca viejo, quizá alguna vez antiguo, pero nada más allá; en cambio ayer fue un día especial, un cumpleaños diferente en el que por primera vez un año más pesó.

Digo bien, pesó, pretérito perfecto simple, "aditz bukatua", y es que hoy e incluso ya ayer prefiero mirar a todo eso que me rodea, a todos esos que me rodean, para darme cuenta de que quizá tengo hasta más de lo que merezco. Tengo una ropa cargada de sentimiento para disfrutar de Santo Tomás, en todo el más amplio sentido de la palabra disfrutar, y es que el 21 de de diciembre, el día de la txistorra, siempre ha sido, es y será especial para mí, para nosotros. Tengo un disfraz de gay que deja de ser disfraz y gay para ir "goxo", calentito y hacer feliz a ella y más si cabe a mí. Tengo una colección de aceites con los que poder saborear, oler, degustar la vida cada amanecer. Tengo la posibilidad de hacer lo que me de la gana. Tengo un billete de ida y sin retorno a la felicidad. Tengo una visión nueva de siempre de mi rincón predilecto en el mundo. Y sobre todo tengo vida para volver a jugar a padel con "Kabe", "Iñaki" y "Potolo". Y aún así y por encima de todo lo que tengo, sé que lo más importante no es lo que tengo sino que es lo que siento, lo que me hacéis sentir.

Terner muchas felicitaciones no creo que sea sinónimo de ser más feliz, aún así ayer tuve muchos "zorionak", y por ello estoy feliz, pero por lo que soy más feliz es por el "sé feliz" de aquellos por los que soy.

Al fin y al cabo, un día más que no fue un día más. Un día que me convirtió, como hoy, en un día más mayor y por tanto en un día más feliz.

Hoy me siento más mayor que nunca y es que, incluso sin pararme a sentir, lo soy.

2011/12/05

EKIPOA + ZALEAK = ...

Beharbada nahiko berandu nire bizitzan suposatzen duenarentzat baina heldu da blogean bere espazio edukitzeko garaia. Baten batek pentsa dezake etiketa propia eduki beharko lukeela, baina nik ez daukat inongo zalantzarik, errealak "bihotzetik" esaten duen atal horren barruan egon behar du duda barik, odol txuri-urdina punpatzen duen bihotz horren barruan.
Gaur egun erreza izan daiteke errealari buruz hitz egiten hasteko, bai, argi dago, azkeneko bi partidak, deskontuan irabaztea aisago bihurtzen duela gure taldeari buruz hitz egitea, baina nik gaur ez dut horretan zentratu nahi, gainera horiek, emaitzak, niretzat ondorioak baino ez dira, helburua ere ez dira zergatik izan behar; Gaur goraipatu nahi dut ekipo eta zaletuen artean dagoen harremana.
Atzo hasiera batean ez zen partidurik egokiena nire hilobak Anoetara eramateko, ez nuen uste giro oso ona egongo zenik entrenatzailearen inguruan zeuden zalantzak ikusita, baina erabat konfunditu nintzen, guztiz! Atzo ulertu nuen, ia hogeita hamar urte eta gero, bereziak garela, onerako eta txarrerako. Beti pentsatu izan dugu afizioak taldea animatu behar zuela, atzo ulertu nuen odol txuri urdina daramagunontzat alderantziz dela, ekipoak animatu behar gaitu, transmititu behar digu eta hori ematen bada, geu ere ematen diogu, erantzuten diogu, berriz ere transmititzen diogu, harmailak eta belardia, Anoeta osoa bat izanda.
                                  2
Ekipoa + Zaleak = Real



2011/12/02

GIGANTE



"Gigante y tan pequeño aún.
De noche puede volar.
Los sueños se pueden cumplir
Que hoy no se apague la luz. 
Que la cabeza pierda la razón.
De niño quiero ser como tú.
Ganarle la guerra a las penas
Que se mueran los espejos.
Que sigamos siendo socios
En lo de soñar despiertos.
De niño quiero ser como tú."

DE GIGANTE A CABEZUDO

Psicólogo, confesor, trabajador social, pintor, constructor y chapuzas varias, relaciones públicas, orador, fiscal, abogado y juez, policía, investigador, limpiador, socorrista, informático, previsor de riesgos laborales, obrero, jefe, psicopedagogo, un largo etcétera e incluso maestro y hoy también cabezudo.
Siempre he creido en mi labor, en nuestra labor, en la importacia de ser lo que entre otras cosas soy, maestro. Pero quizá estás últimas semanas, y está última más si cabe aún, me he sentido todo lo arriba señalado y quizá algo más también. Me he sentido gigante.
Y en esa gigantez, quizá cuando más grandes eran esas pequeñas cosas que nos da la vida de las que tanto he hablado, y quizá hoy por primera vez en negativo, ha surgido una de esas grandes cosas que te da la muerte... Es entonces cuando uno se para a pensar, reflexionar y sentir que por muy gigante que me crea sigo siendo tan pequeño aún.
Así que sí, definitivamente sí, hoy he descubierto lo que quiero ser de "pequeño"... Buruhaundi... eso sí, no para pensar sino para hacer reir, llorar... en definitiva para sentir y hacer sentir.
Siento luego existo.